Yasemin Yalçın’la bu birinci röportajımız. Esasen işleri dışında çok sık söyleşi vermiyor. Ansiklopedi üzere, onu dinlemek çok zevkli. Ekranda gördüğümüz kadar da sempatik. Yıllar onu pas geçiyor üzere görünüyor. Şahane bir cildi var, sırrının genetik olduğunu söylüyor. Şu sıralar yeni oyunuyla ilgileniyor. Toplumsal sorumluluk konusunda da çok hassas. Bir yandan SMA’lı bebekler için çalışmalar yapıyor. Yasemin Yalçın’la başlıyoruz sohbete…
◊ 90’ların başında ‘Bir Öteki Gece’, akabinde ‘Haşlama Taşlama’, ‘Yasemince’ programlarıyla güldürü ve mizaha damga vurdunuz. Ancak 2010 sonrası ekranda sizi çok az gördük. Ne oldu, sizi kırdılar mı?
Ben kimseyi kırmadım lakin kırılmış olabilirim, çok da başıma takmıyorum bu kırılganlıkları, uzun vakit oldu.
◊ Reytingler miydi sizi kıran?
Mesela ‘Mihrap Yerinde’ diye bir işimiz vardı. Çok inanıyordum, ondan sonra sahiden bir periyot küstüm. Tiyatroyu seven biriyim, hiçbir şeye değişmem. Bu sene de, geçtiğimiz yıllarda de ekran için teklifler geldi lakin devamlılığı olan işleri seçmeye çalışıyorum. Senaryoları okuduğum vakit devam etmeyeceklermiş üzere geliyor. Nitekim de o denli oluyor. Fakat tiyatro beni hiç yanıltmadı. Artık de ‘Kadınlık Bizde Kalsın-Sevme Beni’ oyununa başladık, daha reklamını bile yapmadan dolu, çok şükür.
◊ ‘Yasemince’ler ve başka skeçler 20 yıl sürüyor. Çok tutulunca sizden uzun yıllar daima birebir şeyleri mi istediler?
Bizim diğer projelerimiz de vardı lakin ‘Yasemince’ o kadar üstte gitti ki öteki bir şeye gerek yok dendi. Hatta o denli vakitler yaşandı ki; bir kanalda yeni kısmı yayımlanıyorsa, birebir gün öbür kanalda eski kısımlar çıkardı. Her yerde ‘Yasemince’ler vardı. Ben bile çok sıkıldım bu durumdan. Orta verdik, bu sefer eskileri yayımlamaya başladılar. O sebeple bizim nadasa girmemiz gerekiyordu. Bilerek ve isteyerek girdik. Televizyonlar da zati artık enteresan bir hal aldı.
◊ Hangi açıdan?
Bir periyot okul dizileri modaydı ya, artık de kanallarda tıpkı şeyleri yapma modası yaşanıyor. Farklı oyuncularla misal bahisler… Artık üretimciler yurtdışına sattığı için dizileri, dramalar bu sebeple daha çok revaçta. Bizde çekilen iki saatlik diziyi yurtdışında üç kısım olarak satıyorlar. Bu yüzden televizyonda güldürü dizilerini uzun vakit daha göremeyeceğiz üzere duruyor.
◊ Röportajlarınıza da çok sık rastlamıyoruz. Biraz anlatsanıza, hayatta nelere dertleniyor, neleri başa takıyorsunuz?
Ben hassas biriyim, kuyumcu terazisiyle yaşarım. Kimseyi kırmam, kırılmayı da istemiyorum. Nahif olmayacağım, gücenmeyeceğim, alınmayacağım desem de bu değişmiyor. Nahifliğim benim kimliğimin bir kesimi oldu artık.
◊ Dönüp baktığınızda hayatınızın kırılma noktaları nelerdi?
Anneciğimi kaybettim, o büyük bir şeydi. İki yıl evvel ablamı ve 20 yaşımdayken de babamı kaybettim. Onları düşünmediğim bir günüm bile olmadı. Biz çok keyifli ve birbirini seven bir aileydik. Hayatta her şeyin telafisi vardır lakin kaybettiklerimizin maalesef telafisi olmuyor.
◊ Yıldız Kenter’in öğrencisi olan Yasemin’i bugün görseniz ona ne derdiniz?
“Aferin, çok âlâ bir kızdın, kendine sahip oldun. Hem hırslı hem adildin hem de çok dürüsttün, helal olsun” derim. O yıllarda çok mücadeleciydim. Dramatik olsun diye söylemiyorum lakin sahiden sıkıntı okuyan öğrencilerdik. Yoksul değildik fakat ben ailesinden para isteyen biri hiç olamadım. Daima kendim uğraş ettim, dublaja masraf, dublajda kazandıklarımı yol parası yapardım.
◊ Babanızın mesleği neydi?
Fotoğrafçıydı, amcamla İstanbul’un birinci fotoğrafçılarındandılar, babam birebir vakitte ölünceye kadar Nuruosmaniye’de muhtarlık yaptı.
‘GENÇLİKTE ÇOK SESSİZ VE MAHCUP BİRİYDİM’
◊ Sizinle ilgili bir periyot öldüğünüze dair toplumsal medyada, internet sitelerinde sık sık haberler çıkıyordu…
Hatta çocuklarımı arayıp “Başınız sağ olsun, anneniz ölmüş” diyenler oluyordu. Herhalde gündem yaratmak için yapıyorlar.
◊ Üzülüyor musunuz bu türlü haberlere?
Üzülüyorum, basın bu türlü olmamalı. Ben gazeteci olmak istemiştim. Okul mecmualarına yazıyordum, gazetecilik benim için faal bir iş üzere görünüyordu.
◊ Oyunculuk nereden çıktı?
Bir anda bir lamba yandı. Tiyatrocu olmak istedim ama bir yandan da sesim çok hoştu. İkisi ortasında seçim yapmak zorundaydım. Kalbim tiyatroyu seçti. Aslında gençlikte çok sessiz ve mahcup biriydim.
◊ Ama sahnede farklı bir bayan oldunuz…
Sahne öteki bir şey. Yıldız Kenter öğretmenimizdi, hoca seyrederken “Oyuncu gör hocam” diye oynardım. Ancak sahneden indiğim an yeniden mahcup, sessiz halime dönerdim.
‘EMEĞİMİZİ ZİYAN ETMEYİN’
◊ Magazinden uzak yaşadınız. Ancak bir devir mayolu fotoğraflarınız çekilmiş ve bu sizi çok üzmüş sanırım…
Her türlü yakaladılar ya, artık büyüdüm de bunları konuşuyorum.
◊ Ne yaşandı o devir?
90’lı yıllar, sinema şirketimizi kurmuşuz, çok iş yapıyor, gece gündüz çalışıyoruz. Denize girerken mayo giyiyorum fakat her vakit birazcık da mutaassıptım, o denli bir ailede büyüdüm. O yıllarda zati modeller falan poz veriyordu, bana gereksinim yoktu. Lakin kaç defa çektiler. Gebeyken bile. Gebeyken yapılmamalıydı. Öbür şeyler de oldu natürel.
◊ Ne üzere?
Röportajlarda lafların o denli bir cımbızlanıyor ki… Tiyatromu anlatacağım, bakıyorum olay öbür yere gidiyor. İnşallah sen yapmazsın. Bu kadar yıllık emeğimizi ziyan etmeyin, sonra bize bir şeyler olduğu vakit üzülürsünüz.
‘SANAT HER ŞEYİ DEĞİŞTİRİR’
◊ İlk sefer 1992’de oynadığınız, Yılmaz Erdoğan imzalı ‘Kadınlık Bizde Kalsın-Sevme Beni’yi tekrar sahnelemeye başladınız. Nasıl karar verdiniz?
İhtiyaç o kadar açık ki, bakın bayanlarımızın haline. Gün olmuyor ki iki-üç bayan ölmesin, en önemli sebebim bu. Vaktinde bu oyunu yaptığımızda da ses getirmişti, çorbada tuzumuz vardı. Artık tekrar bir şeyler söylemek lazım. Aslında birkaç yıldır aklımdaydı. Geçen sene Yılmaz Erdoğan’dan rica ettim, biliyorsunuz ‘İnci Taneleri’ni yazıyor. “Yasemin bu sene beni biraz rahat bırak” dedi. Bu sene tekrar konuştuk, değişmesi gereken yerler vardı, mesela o devirde cep telefonu bile yoktu, sağ olsun değişiklikleri yaptı. Kızım Eylül koreografilerini hazırladı. Nitekim bayanlara yönelik büyük bir şiddet, büyük bir hırs var, ben buradan sizin nezdinizde söyleyeyim; bu oyuna kocalarınızı, eşlerinizi, erkek çocuklarınızı getirin. Erkekler kesinlikle izlemeli.
◊ Bir periyot İtilmiş ve Kakılmış karakterleriyle ekranda bayana şiddeti gösteren birinci işlerden birine imza attınız. Bazıları bunu olumlu algıladı, kimi “Şiddete özendiriyor” dedi. Siz ne düşünüyorsunuz?
Böyle algılar her işte olur. Ancak anlatmak istediğimiz şey bayana şiddetti. Hiç konuşulmadığı, tartışılmadığı için yanlış anlaşıldı lakin sonuçta yerini de buldu.
◊ Sizce bir tiyatro oyunu, sinema bir şeyleri değiştirir mi?
Sanat her şeyi değiştirir.
◊ Oyun için ‘Sevme Beni’ isimli yeni de bir şarkı yazılmış…
Evet, sözleri Yılmaz Erdoğan’a, bestesi Çiğdem Erken’e ilişkin, ben de söyledim. Bu oyunda tıpkı vakitte Yasemin Yalçın Tiyatrosu olarak birinci sefer Vigor Sanat’la işbirliği yaptık. Onları tanıdığım için çok şad oldum.
‘İLK KERE KÜFRETTİM’
◊ Size komedyen diyebilir miyim?
Hep oyuncu denmesini tercih etmişimdir. Zira güldürüyü ben seçmedim, tesadüfle başladı ve o kadar uygun gitti ki beni öteki biçimde görmek istemediler. Yoksa konservatuarda Batı eğitimi aldım, Yıldız Kenter’in öğrencilerindenim. Okulda daima dram oynadım, o yanımı da seviyorum.
◊ Sizce 20 senede mizah nasıl değişti?
Mizah aslında değişmedi. Toplumun yaşama biçimi, toplumsal ve ekonomik durumu değiştikçe o da kendi modasını yaşıyor. Mesela hepimizin hüzünleri tıpkı, değil mi? Biri ölür, birebir şeylere üzülürüz. Fakat güldüklerimiz tıpkı değildir. Bir şey yaparsın, biri yerlere yatar, oburu gülmez. Ortalamayı tutturmak zordur. Mesela ben çok amiyane esprileri sevmem ancak bu yıl oynadığımız oyunda birinci sefer küfrettim. Zira günümüzde küfür çok var. Bunun eleştirisini yapmak için bir defa damardan küfrediyorum.
◊ Mizah dünyasında bayan olmanın zorlukları yıllardır konuşulur. Siz Türkiye’de bu bahiste en değerli bayan oyunculardan birisiniz. Ne düşünüyorsunuz?
Yıllar evvel ne münasebet diyerek bunu kabul etmiyordum. Ancak deneyimlerimizden anladım ki erkek bu bahiste çok şanslı. Mesela İlyas’la (İlbey) bizim İtilmiş ve Kakılmış karakterlerimiz vardı. Ben canımı dişime takar, oynardım; o gelirdi iki espri yapardı, hayda, gülünürdü. Tahminen de erkek mizaha genetik olarak daha yatkın. Şuayip karakterini oynadım, erkeği canlandırdım, orada da gördüm mizahın erkek için daha kolay olduğunu, bu mevzuda şanslı erkekler.
‘Kadınlık Bizde Kalsın-Sevme Beni’ oyunu 13 Ocak’ta Bursa Tayyare Kültür Merkezi’nde, 15 Ocak’ta İstanbul Leyla Gencer Opera Sanat Merkezi’nde, 22 Ocak’ta Çorlu Ünal Baysan Kültür Merkezi’nde, 24 Ocak’ta Denizli Nihat Zeybek Kültür Merkezi’nde, 25 Ocak’ta İzmir Bostanlı Suat Taşer Tiyatrosu’nda.
‘TEF ÇALAR, OYNARDIK’
◊ İlyas (İlbey) Bey’le kaç yıldır evlisiniz?
Beşik kertmesi olmadığımız kaldı. 1986’da tanıştık, 1991’de evlendik. Okuldayken arkadaştık. “Bugün Yıldız Hoca’ya hangi oyunu hazırladın” diye sohbet ederdik. Bir gün “Sarah Bernhardt’ın hayatını sahneleyeceğim lakin partnerim yok” dedi. Sonra rolü bana vermek istedi. Mahcup bir çocuktu. Oyuna çalışırken bir birliktelik doğdu.
◊ Kızınız Eylül sizinle tiyatroda, Eda da oyunculukla ilgileniyor mu?
Geçen sene sinema ve televizyon kısmından mezun oldu ancak şu an moda tasarımı okumaya başladı. Ne yapacağına kendi karar verecek.
◊ Sohbetler daima sanat odaklı mı?
Oyunumuz taze olduğundan şu orta konuşuyoruz lakin her bahiste sohbet ederiz. Sıcak bir aileyiz. Anne-baba meskenim de Yeşilçam sineması üzereydi. Her gün tef, darbuka çalar, oynanırdık; komşularla göbek atardık.
